اگر اینطوری تولید محتوا کنی آب از لب و لوچه همه راه می افتد

وقتی که به واسطه نوشتن تیتر جذاب توانستیم توجه مخاطب را جلب کنیم حال نوبت به یک شروع عالی برای علاقه مند کردن او به دنبال کردن محتوا است.

این سناریو را تصور کن.

قرار است برای اولین بار معشوقه ات را در کافه ملاقات کنی.

او وارد کافه می شود و ظاهرش به قدری گیراست که دست و پات را گم می کنی (تیتر خوب)

روبرویت می نشیند و به محض اینکه شروع به صحبت کردن می کند احساس می کنی با کسل کننده ترین آدم دنیا مواجه هستی.

می خواهی هر طور که شده از آن مکان فرار کنی. مگر نه؟

این دقیقا اتفاقی است که احتمال دارد مخاطب بعد از خواندن یا شنیدن اولین جمله از محتوایت انجام دهد.

اگر می خواهی این اتفاق رخ ندهد از همان ابتدا خودت را جای مخاطب بگذار و محتوا را طوری شروع کن که کاملا احساس کند حال و هوای او را درک می کنی.

اشتباهی که اکثر بلاگر های آماتور و گاها حتی حرفه ای انجام می دهند این است که محتوا را خیلی آکادمیک شروع می کنند طوری که احساس می کنی در کلاس درس نشستی.

تو را نمی دانم ولی شخصا از کلاس های دانشگاه فراری بودم. خیلی وقت ها با خودم فکر می کردم بی چاره زن و بچه این آدم که مجبور هستند از صبح تا شب این آدم خشک و کسل کننده را تحمل کنند.

تصور کن مقاله ای درباره آنالیز ایده کسب و کار می خواهی بنویسی.

به جای اینکه محتوا را با توصیه های آکادمیک شروع کنی بهتر است این چنین آغاز کنی.

من هم زمانی که می خواستم کسب و کارم را شروع کنم صدها ایده در سر داشتم و نمی دانستم باید از بین این همه ایده کدام را انتخاب کنم که از آینده کاری ام مطمئن باشم.

یک روز طراح سایت می شدم و روز بعد طراح لباس و روز دیگر مدرس سخنرانی. از هر مشاوری که سوال می کردم باید کدام ایده را انتخاب کنم با اطمینان می گفتند آنکه علاقه داری. اما مشکل اینجا بود که من اصلا نمی دانستم به کدامیک علاقه دارم.

اگر تو هم حال روز من را داری احتمالا می دانم چطور می توانم در این مقاله مشکلت را حل کنم.

محتوا از جایی شروع می شود که دقیقا توصیف حال مخاطب است.